Samenwonen met deze foodie … niet zomaar een “piece of cake”

Jullie zullen het vast en zeker al weten, ik ben een foodie! Uiteraard ben ik veel meer dan dat. Ik ben een steunende broer, een liefhebbende zoon, een lieve man (klinkt nog steeds vreemd om te zeggen) een trotse nonkel en vast en zeker een toffe collega! Al kies ik de woordkeuze nu wel zelf…
Zoals iedereen rondom mij ben ik een verzameling van mijn acties en gewoontes. Dit allemaal gegoten in een klein mannetje met zijn eigen karakter en een veel te rosse baard.

Velen onder jullie zullen mij al jarenlang kennen en anderen kennen mij enkel als “die ene daar, met zijn foodblog”. Wat jullie niet weten is dat ik mij enkele jaren geleden heb laten testen op autisme. Uit deze testen bleek dat ik een vorm van het aspergersyndroom heb.
Mijn eerste gedachte bij de diagnose was “oh neen, ben ik dan zo iemand die flipt als zijn M&M’s in de verkeerde volgorde liggen? Iemand die uren achter elkaar met een stuk touw kan heen en weer bewegen zonder na te denken? Iemand die geniet van elke dag zijn T-shirts op de perfecte plaats te leggen zodat het op de millimeter goed ligt?

Op die laatste vraag zal Freija hoogstwaarschijnlijk ‘neen’ antwoorden want ik hoor nu al iets te vaak dat ik op veel vlakken meer orde moet hebben. Het is dus niet zomaar een vakje waar je iemand in kan steken als je het syndroom hebt! Ik zie het ook niet als een afwijking of beperking, maar als mijn eigenheid. Iets wat ook een pak minder negatief klinkt.

De reden waarom ik dit meedeel met jullie? Zoals iedereen hier, zit ik té veel op sociale media. Ik bekijk honderden bakkers en andere kunstenaars in de voeding. Ik hou stiekem ook van de drama die te volgen is op de pagina van Temptation Island, Blind Getrouwd, en helaas ook Het Laatste Nieuws. Op deze laatste pagina las ik een artikel over het schattige koppeltje uit “Down The Road” waarop er iemand negatief reageerde over de kandidaten en deze keyboard-krijger smeet er snel het woordje “autisten” bij. Uiteraard voelde ik mij aangesproken en gelukkig heeft Freija mij na tien jaar geleerd om niet te reageren op zulke idioten. Toch wou ik mijn frustraties neerpennen.
De gevoelens die ik had bij de ontdekking van mijn eigenheid kwamen terug naar boven. Maar gelukkig heb ik nu, jaren na de ontdekking, toch enige rust kunnen vinden in wie ik ben.

Het laatste puzzelstukje viel toen neer en mijn puzzel was compleet. De reden waarom ik zo gedreven was in één iets – voeding – terwijl andere onderwerpen mij niets interesseerden.
De reden waarom ik zo graag met cijfers om ga en talen mij niets zeggen. Waarom ik nood heb aan meer dan één prikkel omdat het anders maar saai wordt (ik noem het multi-tasken, maar de vrouwen zullen zeker en vast vinden dat het niet mogelijk is als man). Waarom ik tijdens gezelschapspelletjes vaak alles analyseer en al verder denk dan mijn beurt (wat mijn medespelers vaak niet leuk vinden).

Ik denk niet in woorden en beelden maar in geuren en smaken! Wanneer ik met Freija door de winkelstraten wandel van Brugge, Gent of een andere gezellige stad dan kijk ik rondom mij en zie ik allerlei bakkerijen of restaurants en begint er in mijn hoofd een motortje te starten. Eentje die combinaties begint te maken, andere afwerkingen zoekt voor bestaande gerechten en terwijl ik het denk, proef ik al hoe het gaat smaken. Eens ik dan thuisgekomen ben begin ik die ideeën, die gemaakt zijn op de terugweg in de auto, neer te pennen en na te denken hoe ik ze kan omtoveren van gedachte naar bord.

Vreemd genoeg was ik vandaag in de keuken bezig met de voorbereiding voor wat testen te maken op broodpudding. Ik was enkele broden aan het kapot snijden om enkel de kern over te houden en toen ik rondom mij keek, zag ik geen keuken meer maar een veldslag van broodresten. De kruimels lagen tot bijna in de woonkamer, het brood dat ik nodig had lag mooi in stapeltjes per test, maar de rest was ik even vergeten.  Freija kwam bijna thuis en uiteraard wou ik niet dat ze na een lange werkdag thuiskomt in een broodveldslag, dus ik begon snel alles op te kuisen.

Ik ben er zeker van, dat wanneer ze thuis komt, ze naar de keuken kijkt en denkt “ja, Roel heeft terug iets gemaakt of toch iets proberen maken”. Voor elk product die ik online zet komen er namelijk tientallen testen ervoor die wal-ge-lijk zijn.

Een van de grote voordelen van het spectrum is dat ik leergierig ben binnen ‘mijn’ gebied. Mijn eigen versie van een gerecht moet en zal lukken! Freija noemt het koppigheid, ik noem het leergierigheid, met een vleugje hardnekkigheid. Als ik een gerecht klaarmaak en ik merk dat het niet perfect is, dan bekijk ik mijn proces en zoek ik waar het kon misgaan.

Iets wat uiteraard niet lukt zonder een eigen structuur en nauwkeurigheid. De tientallen briefjes op mijn werkbureau met krabbels op liggen er voor mij perfect. Velen onder jullie zouden het meer zien als wanorde en zouden niet begrijpen wat ik precies bedoel met “PK +10’/10°C & CG +10% 811”. Gelukkig zie ik het op dat moment anders!

Tijdens de verhuis naar ons eigen huis, kreeg ik constant te horen van de vele helpers “wij geven het aan, geef jij het maar uw plaats in de keuken”. Het bleek toen namelijk dat ik honderden glazen & borden heb. Ieder bord, kopje, glas of mes heeft bij mij een eigen vaste plek.  Wanneer je mijn lades opendoet zal je geen verzameling messen door elkaar zien liggen, maar zie je mooi alles naast elkaar zodat je een perfect overzicht hebt en je snel kan zien als iets ontbreekt.
Al lachende zeg ik vaak “ohja, dat is mijn autistisch trekje” maar stiekem denk ik “oef, het ligt goed! Voel ik mij slecht als het anders ligt? Neen, maar ik heb het toch liever op mijn manier!

Ik bekijk net mijn tekst en zie dat ik meer dan duizend woorden heb neergeschreven, terwijl ik het kort wou houden… niet gelukt dus!
Het duurde best lang voor mij om deze woorden te kunnen neerpennen. Ik ben ettelijke malen opnieuw begonnen in de zoektocht naar de perfecte woordkeuze. Waarom ik het nodig vond? Ik wil die kwetsende, stigmatiserende, gedachtes die mensen hebben bij onder andere autisme uit de wereld helpen.

Wanneer je de volgende keer iemand hoort praten over zijn eigenheid, hou er dan rekening mee dat het een zwaar onderwerp is om te delen met andere mensen. Velen onder ons – waaronder ik vroeger – denken in extremen en meestal negatief. Dat is niemands fout, maar het is helaas de maatschappij waarin we leven.
Er zijn uiteraard mensen binnen het spectrum die niet kunnen socializen, die niet kunnen communiceren en die niet kunnen functioneren binnen onze maatschappij.

Gelukkig zijn er voor iedere extreme persoon, honderden personen die wél hun eigenheid gebruiken als een positief iets in plaats van een beperking.
Wie wilt er nu niet iemand kennen die organisatorisch is? Iemand die een goed visueel geheugen heeft? Een leergierig iemand, die dingen opmerkt die anderen niet zien, puur door zijn opmerkzaamheid? Iemand die creatief durft te zijn in een wereld van een kudde volgers?

Eindigen doe ik met een zin die ik een tijdje geleden las over iemand binnen het autismespectrum.

“Soms is het goed om de kikker te zijn die uit de rivier kan springen om te kijken naar de vissen die tegen de stroom in zwemmen.”